/قسمت 6/


امام علیه السلام ، چون طبیبی که به زوایای وجود بیمار آگاه است، می داند که مشکل این مردم، مشکل دنیاست، مشکل علاقه ی به دنیا و از یاد بردن خداست و عالم عقبا.

فقط علاقه های دنیا می تواند انسان را این چنین به خاک سیاه شقاوت بنشاند.

فقط پشت کرده ی به خدا می تواند، پشت عزت انسان را این چنین به خاک بمالد.


او هم چنان با آرامش و حوصله ادامه می دهد:

«مردم! خداوند تعالی که خود آفریننده ی دنیاست، آن را خانه ی نابودی و زوال قرار داده است.
کار این خانه این است که حال دل بستگان به خویش را دگرگون می کند.
فریب خورده کسی است که فریب او را بخورد و بخت برگشته کسی است که در دام فتنه های او بیفتد.
مردم! دنیا شما را نفریبد، هر که به دنیا تکیه کند، دنیا زیر پای امیدش را خالی می کند و هر که طمع به دنیا ببندد، دنیا ناکامش می سازد... »


پروردگارا!! می بینم که علاقه های به دنیا چه ها که نمی کند؛

از خیمه های حسین علیه السلام به خیمه های دشمن می کشاندم.


ای پناه بی پناهان! به دعای مولایم حسین علیه السلام تقوا پیشه می کنم؛ و در راه امامان اهل بیت علیهم السلام از کمی یاوران نمی هراسم.


پروردگارا وصال به مولایمان را برسان...

+ منبع نزد نگارنده محفوظ میباشد.