/قسمت 9/


در این شب غریب ، در این لحظات وهم انگیز ،
در این دیار فتنه خیز ، در این شبی که آبستن بزرگترین حادثه ی آفرینش است ،
در این دشت آکنده از اندوه و مصیبت و بلا ، در این درماندگی و ابتلا ، تنها نماز می تواند چاره ساز باشد.

نماز ، رستن از دار فنا و پیوستن به دار بقاست.

نماز ، کندن از دام دنیا و القای به عالم عقباست.

انگار همه ی این سپاه مختصر نیز به این حقیقت شیرین دست یافته اند. خیمه های کوچک و به هم پیوسته شان مثل کندوی زنبورهای عسل شده است که از آن ها فقط نوای نماز و آوای قرآن به گوش می رسد ؛

سپاه دشمن غرق در بی خبری است ، صدای معصیت ، صدای عربده های مستانه ، صدای ساز و دهل های رعب انگیز به آنها لحظه ای مجال تامّل و تفکر و پرهیز و گریز نمی دهد.


و این لحظه است که باید عباس علیه السلام را معنا کرد . عباسی که حتی در طنین اسمش  می توان نوای نماز و آوای قرآن شنید .

عباس  را به دست قطع شده و سر عمود خورده ندانیم . عباس مظهر  بندگی مظهر ایمان و قرآن است  .
ولی هر چه بگوییم قطره ای از دریای معرفت پسر ام البنین را نمی توان بیان کرد و در کلام نمی گنجد .

ولی می توان به این بسنده کرد که عباس همان عشق به معشوق است .


مهدی صاحب الزمان سلام الله علیه مثل عباس هایی می خواهد تا چون او مظهر ایمان و عبودیت باشند .


پروردگارا مدد کن تا عباسی شوم ؛ عباسی شوم تنها برای حسین روزگارم...

+ منبع نزد نگارنده محفوظ میباشد.